G'day Australia. Goodbye New Zealand.

Nieuw-Zeeland. Wat een geweldige vijf-en-een-halve week heb ik mogen beleven in dit land. Elke dag vollop genoten, veel gezien en veel gelachen. De laatste weken in Nieuw-Zeeland zijn we met de bus vanuit het zuidereiland weer langzaamaan richting het noorden gereden. De route leidde ons langs het hoogste punt van Nieuw-Zeeland: Mount Cook. Het gelijknamige nationaal park was al een natuurfenomeen op zich. De vele meren, de vlaktes en de bergen daaromheen zagen er sprookjesachtig uit. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de kleur van het water van de meren. Heel licht blauw, alsof het er bijna nep uitzag. Heel apart om te zien. Vervolgens zijn we via Rangitata, Kaikoura en met als laatste stop Picton gereden. Dit was de laatste stop op het zuidereiland, waar we ook de ferry moesten pakken richting Wellington op het noordereiland.

Toen we die middag aankwamen om ons in te checken bij de ferry, hoorde de buschauffeur op de radio dat de ferry voor ons in ‘zware weersomstandigheden’ verkeerde met als gevolg dat er een truck van de ferry was afgewaaid en in de zee terecht was gekomen. Een heuse verdwijn-truck dus, maar gelukkig is hier niemand gewond bij geraakt. De zee was die middag erg onrustig. Het was onduidelijk of wij wel zouden vertrekken, maar uiteindelijk werd er na drie uur vertraging toch groen licht gegeven en konden we uitvaren. Eenmaal op de boot bleek al wel waarom ze twijfelden, want naarmate we op de open zee kwamen hoe onrustiger het werd op de boot. De boot schommelde hevig, en ging op en neer. Opeens ging er een alarm af op de boot, waarbij lichte paniek ontstond bij veel mensen. Ik schrok me ook dood, maar uiteindelijk was het alleen een melding van de kapitein dat niemand meer mocht rondlopen en moest blijven zitten waar die zat. Één vrouw had het niet goed begrepen en besloot haar waterflesje in de prullenbak te gooien. Veel mensen op de ferry aanschouwden deze wandeling, waaronder ik. Nog geen vijf stappen verder, en daar ging ze. Languit viel ze zelf tussen de prullenbakken. En het flesje? Die is volgens mij nooit meer teruggevonden. Het zag er heel komisch uit, maar het mooiste was nog toen de vrouw omkeek in de hoop dat niemand haar had zien vallen. Ze merkte al snel op dat veel passagiers het hadden gezien. Ze barstte in lachen uit, en dit leidde tot nog meer lachende gezichten alom op de boot. Nadat we aankwamen in Wellington, bracht de buschauffeur ons naar het hostel waar we één nacht verbleven. De volgende morgen stond er namelijk een lange reis op het programma. Een busreis van acht uur direct naar Auckland, waar we de reis ook waren begonnen. Voor de eerste keer deze reis mocht ik voorin de bus zitten langs de chauffeur. Af en toe mocht ik wat onzin vertellen in de microfoon, zoals de buschauffeurs dat ons in die weken ook vaak hadden voorgeschoteld. Daarnaast had ik voorin het beste uitzicht en eindelijk wat meer beenruimte. Ook niet onbelangrijk.

Na een verblijf van twee nachten in Auckland, ben ik doorgereisd naar het uiterste noorden. Dit gebied kenmerkt zich door de vele eilandjes en het winterloze seizoen, want winters kennen ze hier niet. Het is (bijna) altijd mooi weer, waarbij de temperatuur nooit onder de 10 graden komt. Bij Paihia beginnen de Bay of Islands. Een prachtig gebied met mooie stranden en uitzichten. In Paihia kwam ik ook de Engelsen tegen die ik tijdens de rest van de reis heb leren kennen. Ze werken daar in een hostel, om daarna weer verder te kunnen reizen. Daarnaast hebben we een dagtrip gemaakt richting Cape Reigna. Dit is het meest noordelijke plaatsje van Nieuw-Zeeland. Bij de iconische vuurtoren zag je de scheidingslijn van de twee oceanen. De Tasmaanse Zee en de Pacifische Oceaan kon je onderscheiden door de verschillende kleuren van het water. Op de terugweg richting Paihia zijn we over 90 Mile Beach gereden. Dit is een nationaal erkende snelweg in Nieuw-Zeeland die je volledig over het strand leidt. Best raar om te zien als je tegenliggers op het strand tegen komt.

Na vier dagen Bay of Islands ben ik weer terug gereisd naar Auckland, waar ik nog twee dagen verbleef. Hier heb ik Mount Eden bezocht en uiteindelijk was mijn vlucht afgelopen donderdag weer terug naar Sydney. Ik had eigenlijk nog veel langer willen blijven, en het voelde niet eens aan als 5,5 week, maar meer als een week of twee. Tijdens het reizen ben je opeens het besef van tijd helemaal kwijt en weet je niet meer welke dag het is, omdat je zoveel nieuwe dingen doet en indrukken opdoet. Je bent daar helemaal niet meer mee bezig.

Nu staat het volgende avontuur te wachten. Samen met Michel Australië verkennen! Heb er echt zin in! Het eerste deel van de reis gaan we met een gehuurde campervan in drie weken vanaf Darwin richting Melbourne, dwars door de Outback. Vanaf Melbourne gaan we via de oostkust naar Cairns in het noordoosten. De route doen we dus in een U-vorm. Als je beseft dat Australië qua oppervlakte bijna net zo groot is als de Verenigde Staten is het ook niet meer dan normaal dat je het land dan ook met U aanspreekt in plaats van ‘je’. Daarnaast denk ik dat de prijzen in Australië vergeleken met Nieuw-Zeeland ongeveer hetzelfde zullen zijn. Misschien is het wel duurder, want dat zie je wel aan de kangoeroes. Die moeten ook elke dag diep in hun buidel tasten. Haha, nee het valt allemaal wel mee. Kortom, we gaan een paar mooie maanden tegemoet!

Cheers!

Roel