Waltzing Matilda

Waltzing Matilda is een Australisch volksliedje dat in 1895 als gedicht werd geschreven door Banjo Paterson, maar het gedicht werd later op muziek gezet en is nu uitgegroeid tot één van de populairste Australische liedjes. Diezelfde Paterson staat onder andere ook afgebeeld op de tiendollarbiljetten hier. Als je de titel van het lied zou vertalen, dan komt het op het volgende neer: Een matilda is een plunjezak, en ‘waltzing’ is afkomstig van het Duits; Auf die Walz gehen (op pad gaan). Letterlijk betekent het dus met een plunjezak op je rug op pad gaan. Het liedje is dus een goede afspiegeling van de gang van zaken hier in Australië, vanwege de talloze backpackers die met hun rugzak het land ingaan om te werken en reizen. Kortom, rondtrekken. Waarom deze informatie? Nou, omdat de titel van het lied toch wel veel raakvlakken heeft met de dingen die ik afgelopen weken heb gezien en meegemaakt.

Ten eerste het moment dat we met stage naar een beurs op het Olympisch Park gingen: het CeBIT. Het was een beurs die vooral met computertechnieken etc. te maken had. Ik vond het niet heel echt boeiend, maar de locatie daarentegen wel: Olympic Park. We hoefden gelukkig alleen maar ’s morgens naar de beurs om vervolgens ’s middags het park te verkennen. Wat een immens groot complex is dat, met de vele stadions en de grote boulevard richting het Olympisch Stadion en de Olympische vlam. Best mooi om zoiets een keer in het echt te zien. Het is wel ietwat verlaten, maar toch worden er nog wel veel sporten beoefend. Het Olympisch Stadion is bijvoorbeeld de thuishaven voor zeven verschillende teams, zowel voetbal- als rugbyteams. Het Aquatic Centre –het zwembad- is een gebouw waar de Australiërs trots op zijn, en dat blijkt ook gezien de muren aan de buitenkant. Alle Australische Olympische winnaars zijn daar afgebeeld met een tegeltje. In ditzelfde stadion werd zestien jaar geleden dus ook geschiedenis geschreven door Inge de Bruijn en Pieter van den Hoogenband. Samen goed voor vijf keer goud, één keer zilver en twee keer brons. En natuurlijk had ik voordat we naar het Olympic Park gingen op YouTube gekeken naar compilaties van sportmomenten van dat Olympisch jaar. Zo kwam ik ook Slim Dusty tegen. Dit was een voormalige Australische volkszanger, die op de slotceremonie van de Spelen het liedje ‘Waltzing Matilda’ ten gehore bracht. Bij de opkomst van de zanger kwam het publiek in een euforische stemming en begon spontaan uit volle borst mee te zingen. Best mooi om te zien. Het is sowieso prachtig als iedereen uit het publiek meedoet met de artiest om een goede sfeer te creëren. In Nederland heb ik dat bij het ‘Viva la Vida’ van Coldplay of bij ‘The Cave’ van Mumford and Sons mogen ervaren, geweldig is dat! Haha, ik baal er stiekem toch van dat ik die concerten beide moet missen dit jaar.

Ook blijkt Waltzing Matilda bij de straatmuzikanten populair, vooral op Circular Quay (de werf tussen het Opera House en de Harbour Bridge). Hier zitten vaak hele goede straatmuzikanten die met name tijdens dit lied kunnen rekenen op het mee neuriën of zachtjes meezingen van de locals. Mooi om te zien. Het leek wel toen ik het liedje voor het eerst hoorde op YouTube met de uitvoering van Slim Dusty, het liedje opeens overal te horen kreeg. Best toevallig, want ook op ANZAC-day –twee weken geleden- is dit een veel gedraaid nummer. Met ANZAC-day worden de slachtoffers en de inzet van de Australische en de Nieuw-Zeelandse soldaten uit de Eerste Wereldoorlog jaarlijks herdacht. Maar wat ook toevallig was, was het feit dat ik bij het luisteren naar een straatmuzikant met een man aan de praat kwam en hij vertelde dat hij ook familie in Nederland had wonen. En de volgende dag kwam ik diezelfde man weer tegen op de ferry vanaf Manly terug naar de stad. Toen ik thuis was heb ik maar even gekeken of ik alles nog wel in de tas had zitten. Haha, nee dat is gein. Grappig was het wel, want hoe klein is de kans dat je iemand uit zo’n wereldstad twee keer tegenkomt in nog geen 24 uur.

In Manly hebben we de Spitbridge to Manly-walk gedaan. Een mooie wandelroute langs hele kleine privéstranden en een mooi uitzicht op de haven. Ook de terugweg met de ferry was prachtig, want met zonsondergang legden we aan bij de werf in Circulair Quay, waarbij je de zon achter de Harbour Bridge zag zakken. Ansichtkaart-waardige beelden waren dat met die rode kleuren. Trouwens de uitzichten vanaf Watsons Bay en Milsons Point waren ook prachtig. Bij Milsons Point had je in een groot park uitzicht op het Opera House waarbij je eerst onder de Harbour Bridge moest kijken. Een bijzondere plek.

Kortom, in de laatste weken weer veel nieuwe dingen gezien en geleerd, en nog steeds is het ontzettend genieten. Het is wel jammer dat de afgelopen tijd weer veel mensen uit het huis zijn weggegaan, maar er zijn wel twee toffe Nederlanders in het huis gekomen. Nu nog vijf weken stagelopen en daarna gaat het reizen beginnen. Dan kan ik zelf met de ‘plunjezak op pad’ (waltzing matilda) in Nieuw Zeeland, maar de grootste verassing is nog wel dat Michel eind juli naar Australië komt, om samen vanaf Darwin door de outback naar het zuiden te rijden met de campervan. Daarna vanaf Melbourne richting Cairns via de oostkust. Nu eerst nog genieten van de laatste weken in Sydney!

Cheers!

Roel

ps. de link naar het liedje: https://www.youtube.com/watch?v=UORKwBTKWqw