Take it easy...

Tijdens het schrijven van dit reisverslag moest ik opeens denken aan een interessant artikel dat ik las vlak voordat ik vertrok. Het ging over de tijd, en waarom dat naarmate je ouder wordt, steeds sneller lijkt te gaan. Ok. Het klinkt heel cliché, maar de tijd hier in Australië vliegt echt als een speer voorbij. Niet te beseffen dat ik hier alweer een maand zit. Toch als ik zo terugkijk op de periode heb ik vele nieuwe dingen mee mogen maken, en alle dingen die je voor het eerst meemaakt blijf je meestal het langst onthouden, aldus de conclusie van het artikel. Hier is dat niets anders en ik koester elk uniek moment. Een ander cliché dat vaak gezegd wordt als je iets onderneemt waarbij je iets totaal anders gaat doen, is ‘uit je comfort-zone stappen’. Ik vond dit ook al zo’n zweverige term, maar toch moet ik daarop terugkomen. Ik merk dat ik dankzij deze stap toch dingen anders ga bekijken. Je voelt je echt ontzettend op je gemak, als je alles maar op je af laat komen. Ofwel; Take it easy. Die mentaliteit heerst hier heel erg in Australië en niemand lijkt moeilijk te doen of probeert dwars te liggen. Alhoewel, een enkeling misschien op het strand, die hun strandlaken net een kwartslag draaien zodat ze niet met de voeten richting zee – zoals het merendeel dat doet- maar dwars gaan liggen, haha. Waarom ze dat doen? I don’t know.

Ok. Genoeg van dat formele gedoe. Nu terug op ‘take it easy’. Persoonlijk vind ik deze titelsong één van de beste platen die The Eagles hebben uitgebracht. Vanaf het intro is het al een dijk van een nummer, en het blijft goed. Des te bijzonderder is het toen dit nummer bij het hostel werd gespeeld waarin ik de laatste weken verbleef , voordat ik in mijn eigen kamer mocht. Een paar backpackers hadden instrumenten bij zich en zaten aan het strand wat te jammen. Ik heb al een aantal covers van het nummer beluisterd op YouTube, maar deze live-uitvoering was veruit de allerbeste! Wat klonk dat vet. Een Tsjech zong het nummer, en hij begeleidde zichzelf op de gitaar. De stem was een mix van de zanger van Elbow –Guy Garvey- en de rauwe stem van Thé Lau. Ik had maar wat graag mijn ietwat valse uitvoering van ‘blau blüht der Enzian’ ten gehore willen brengen, maar ik had helaas geen gitaar, haha. Het valt me sowieso op dat de mensen op straat in Sydney veel bezig zijn met voornamelijk twee dingen: Sport en muziek.

In de parken in en rondom Sydney zie je dagelijks mensen hardlopen, balspellen of wat dan ook voor een vorm van sport uitoefenen. Het meest opvallende vind ik wel de fietsers hier. In de stad zijn er geen fietspaden die de fietser scheidt van de automobilist, maar de fietsers –voornamelijk mensen op racefietsen- fietsen gewoon tussen het drukke verkeer door. Dit moet je in Nederland niet proberen, want dan wordt je van alle kanten getrakteerd op claxons. Misschien komt daar het spreekwoord met ‘betoeteren’ wel vandaan. Maar dat geheel terzijde. Ook doen ze hier veel aan hardlopen, en zelf doe ik daar ook vrolijk aan mee. Iedere week ben ik driemaal aan het hardlopen vanaf Bondi naar Coogee langs de rotsen en het strand. Dit is by far de mooiste route die ik ooit heb mogen lopen. Trap op, trap af en erg heuvelachtig. Dat wel, maar je krijgt er iets moois voor terug. Een prachtig uitzicht en de conditie blijft een beetje op peil. Naast het sporten zijn de Australiërs gek op muziek, en vooral op muziek maken. Talloze muzikanten zie je op straat hun nummers spelen voor een extra zakcentje, maar hier en daar zit er ook wel eens een hele slechte tussen, haha. Ik herinner me nog een avond in de tweede week, toen we beneden bij het hostel een paar biertjes aan het drinken waren op het terras. Iets verderop stond er ook een straatmuzikant, maar die was niet zo toonvast, totdat er een man langsliep die in plaats van geld brood in de gitaarkoffer gooide. Gevolg: De meeuwen die in de buurt zaten, kwamen als een dolle richting de gitaarkoffer en de muzikant. Het publiek was door de komst van de meeuwen vertienvoudigd, maar lang konden ze er niet meer van genieten, want de muzikant was snel vertrokken. Het was een laffe streek van de man om het brood te gooien, maar ook wel weer grappig.

Maar ik moet zeggen dat ik het hier wel naar mijn zin heb. Afgelopen zondag ben ik in mijn eigen kamer gegaan. Die moet ik overigens wel delen met drie andere mensen. Wel toffe gasten, maar die zijn volgende week weg en komen er nieuwe kamergenoten. Heel veel mensen delen een kamer, omdat een éénpersoonskamer bijna niet te betalen is. Bij de verschillende hostels waar ik de voorgaande weken verbleef, had ik ook weinig te klagen. Veel nieuwe mensen leren kennen van over de hele wereld. En ’s avonds was er altijd wel iets anders te doen. Meestal gingen we met een aantal backpackers aan het strand zitten, of op het terras. De rest van de dag is het meestal: ontbijten – stagelopen – aan het strand liggen – eten en daarna zien we wel. Niet te druk maken en genieten! Binnenkort naar de Blue Mountains, want dat nationale park ligt hier niet ver vandaan en schijnt wel indrukwekkend te zijn. Daarnaast heb ik twee weken geleden ook mijn vakantie geboekt naar Nieuw-Zeeland! Eind juni ga ik daar 5 ½ week naartoe. Enige nadeel is dat ik waarschijnlijk niets van het EK voetbal en de Tour de France zie, maar die komen nog wel vaker. Deze reis maak ik waarschijnlijk maar één keer, en ik kan me er nu al op verheugen.

Ohja. Ik hoop dat het niet klopt wat ze zeggen over de Australische kapsels. Ook ik moet er binnenkort aan geloven om een kapper binnen te stappen en niet als ze bij terugkomst zeggen: Sydney. Dat zij overigens de piloot ook die vanaf Dubai vloog. Op de vraag: “Waar vliegt u heen?” Zei de piloot:”Ik? Sydney.” Dat geloofde ik niet helemaal, en ik heb toch maar even in de cockpit gekeken. Daar bleek dus gewoon een stoel te staan, en de piloot deed geloven dat hij dertien uur moest staan. Ok, dit was gein maar het kwam zomaar in me op. Wat houdt me dan tegen om het niet op te schrijven. Juist, niets. Kortom, het gaat ontzettend goed Down Under, en ik laat wel weer eens wat van me horen. Voor nu: Take it easy!

Cheers!

Roel

ps. Meer foto’s komen nog wel, duurde beetje lang met uploaden! Internet is niet altijd even goed hier op stage, haha.